Melek kadın..güle güle..

bir babaannem vardı. çocukluğum yanında geçti. iyisiyle kötüsüyle şu yaşıma babaannemli anılarla geldim. çok zaman nefret ettim. ama yaşlı dedik, 100 yaşında vardı belki. kocasını 22 yıl önce gömmüştü. ne kızlar, ne oğullar, ne kardeşler gömmüş. sülalenin en yaşlısıydı. beni çok severdi aslında. en kıymet bilir torunu bendim. yemeğin en güzel yerini bana ayırırdı hep. küçükken anne dermişim ona, anneme de emine. büyüdüm melek kadın dedim. adı melekti, kendi cin gibiydi. =) çok oynaşırdık babaannemle. mıncıklardım, pörsümüş memelerini ellerdim. yaşına bakmayın taş gibi kadındı, uzun boylu, filinta gibi. iyi bakardı kendine. akşam yemeği yerine süt ve bisküvi yerdi. lolita derdim gülerdik hepberaber. anneannemle babaannemi ziyarete giderken 'bizim kızları görmeye gidiyorum.' der(d)im.

çok konuşurdu babaannem. işine gelmeyeni duymazdı genelde. kapıyı açtı mı onu unuttum diye söylenmeye başlar, sonra da hal hatır sorup dedikodulara geçerdi. mahallenin ve özellikle apartmanın muhtarı gibiydi. bütün gün pencerenin önüne gider gelir yoldan geçenleri izlerdi. eşin dostun ölümü, düğünü oldu mu gitmese olmazdı. gezmeyi çok severdi. 'gitmek lazım, gelmedi derler. olur mu hiç öyle' diye başımızın etini yerdi. 'yaşlı kadınsın, otur' diyeni kim duyar..bir de ölene kadar çetik ördü. sahi öldü mü babaannem 4 saat önce? öyle dedi ablam msn'de.

iki gün önce kamerada gördüm onu. sesi, rengi gitmişti. tanıyamadım desem yeridir. doğruldu, ben olduğumu söylediklerinde beni duymadan konuştu, helalleştik. hakkını helal et dedi ya, ne hakkım geçti diye güldüm ben de. sonra dik duramadı, yığıldı yatağa. belli dedim, eyvah gidici bizim kadın. gitti..

bir yakını ölünce insanın onunla ilgili güzel anıları geliyor aklına. çok akrabam ölmüştü ama hiçbirinde ağlamamıştım. babaannem ölmeyecek sanırdım, o da ölürmüş..