kan taşı

kan ve aşka boğulmuştu oysa
düşlerin anımsanmayan anlarında
sözler utanç vermişti atalarına
ve korkunun anlamını öğretmişti

taş kan dökebilirdi
öylece gömebilirdi sevgiyi de
bu gerçek değildi, gerçek
olamayacak kadar aykırıydı doğaya

ekşi kadehlere bulandı
yaralarından çektiği sızı
kibrinin doldurduğu küp
aşındıkça avundu cehaletiyle

söz söylemek cesaret işidir
yumdu gözlerini taşlı ovaya
göğsünden bir ok çıkardı
doğrulttu sağır akıllara

göğün kızılından uyanmak için
gözlerini kapadı bir kez daha
avucunda sıktıkça taşı
gök kan damladı alnına