elveda geçmiş

sükunet dağlardan indi usulca
mülteciler göçüp gitti uzaklara
şehirde öğle vakti, güneş en tepede
ıssız gölgelikler kapladı ağaçların altını
yalnızlık öyle bela mıydı ki
geldi buldu bizi sığınağımızda
menekşeler soldu, güller bitap
kaldık çölün ortasında bir başımıza
yitirdik ve yitirildik bir yerde
hiç gülmemiş saydık çocukları
öptük, okşadık
hassas bir telaştı mutluluk, her an kırılgan
kardeştik, göçüp gitti mülteciler uzaklara
dosttuk hani 'biz' vardı yoktu daha ötesi
tükendi şimdi yaşama hevesi
yaşlıların gözlerinden okunuyor acı
sevmişti gençken gidenlerden birini
tepeleri aşarak geliyor bulutlar
getirmiştir belki uzaklardan bir nefes
yağ üstümüze yağmur, ıslat gözlerimizi

( ilk yayınlanma tarihi: 03.03.2008 )