yangın
silik bir gölgenin içine düştü şehir
yangından kurtulan evlerde hala mücadele
küllerin arasında bir taş, değerli olmalı
ruhları yaralayan alevin bile yok edemediği taş
her tarafta yaralılar, gövdesi kömür kollar, aksayan kalpler
silik bir gölgenin içine düştü şehir
insanlar toz parçaları gibi dağılıyor meydanlarda
umursamak elde değil, umarsızlığın ini şehir
toz parçacıkları dumana bırakıyor kendini
yumuşak bir yatak sanıp ölümün izlerini
silik bir gölgenin içine düştü şehir
odamın duvarları boş, eşyalar üstüste
öldürücü bir cinnet anı konuyor pencereme
perdeler kapalı, perdeler kapalı
görmüyorum cinneti, duymuyorum
kulaklarım kapalı, gözlerim kapalı
inkar ediyorum bir yangın mahallinden kaçtığımı
dumana sığınıp unutmaya çalıştığımı
12/12/06 00:35
2 takla atıldı:
müthiş bir şiir..senin şiirlerini okurken bir şair edasıyla okuyorum..vurgulayarak..
çünkü gerçekten bir ümit yaşar oğuzcan kıvamında olduğu kesin..ben kendim için o kıvamı yakalayamadığımı düşünüyorum..ama sen yakalamışsın..
şiirlere devam sevgili arkadaşım..
sevgiyle kal..
teşekkür ederim emreciğim..ihya ettin beni..seninki gibi hassas ve saf bir yüreğe sahip olmak gerekir bir şair olabilmek için.bende de o yok =) güven verdin böyle bir yorum yaparak.eksik olma =)
Yorum Gönder