sel düşü

öğüdümü selden alıyorum bundan böyle

bilişsiz bir saydamlıkta

taşı çağırıyorum kum taneciklerinde

yaşlılık

ne yorgunluktur şimdi göğün kıyısında

söz bitimi bir eğlencenin düşüyle

elini aya uzatmak

ölgün suda yansıyanı yakalamak

ahmaklıktır hayata karşı umut dağıtmak

susmalı artık kesilmeli soluk

bozgun ellerimde tuttuğum iştahsız toprak

bir hışımla yutardı beni de

örtmeseydi alnını biçarelik

yutardı beni hışmını yitirmeseydi keşke

yadsımıyorum yine de geceyle karışan yaşamı

yerin dibine batan güneşi

(stockholm)