bu bir tür melankoli mi? yoksa inkar ettiğimiz gerçeklerden birisi mi? "ne kadar da yalnızız dostum.." dostum.. kalabalığın yalnızlığı.. kalabalıklardaki yalnızlık.. bir dostlar meclisinde olabilirsiniz. yıllardır tanıdığınız bunca insana rağmen hissettiğiniz tedirginlik ne diye peki? boşuna yalpalamayınız. içine düştüğünüz vaadedilmiş topraklar değil. içine düştüğünüz kurak yalnızlık.

başınız bir dostun omzunda ağlıyor olabilirsiniz. hepbir ağızdan gülüştüğünüz bir oyun da oynuyor olabilirsiniz. yalnızlık peşinizi bırakmayan bir zebanidir. koyu ellerini üzerinizden kolay kolay çekmez. kurtulduğunuzu sanırsanız da boşa. her yerdedir o. o bir tanrıdır. kader çizer, ömür biçer.

işte üzerime tozlarını döken bu. yalnızlık.. sahip olduğum tüm güzel insanlara rağmen yavan kalan bir parça hep olur, oldu da. böyle olunca ağlamak bile gelmez içinizden. böyle olunca konuşmak faydasızdır. böyle olunca susar dinlersiniz, anlarsınız. yoksa bu mu topluyor etrafınıza 'dostlarınızı'. insanlar almayı seviyorlar değil mi? vermek isteyenlerden de almaya yanaşmıyoruz, tamam. zordur almak benim için, itina ister, hassaslıktır, "kimse beni anlamıyor!".. "hastasın sen! delilik bu!"..

( fotoğraf : tijen bulut )