aidiyet ve normal olmak üzerine

gözlerimi boyamıyorsam sizin gibi, kalçamı iki yana savurmuyorsam dudaklarımı büzüştürüp beni aranıza almaz mısınız? sizin gibi lakırtılar edemem şuh kahkahalara boğulup. renkli ve şatafatlı değil kıyafetlerim. içimden geldiği kadar esnek hareket ederim, siyah giyerim. maskülenim-feminenim diye sıkıştırmamaya çalışıyorum kendimi bir kalıba. yine de sizin kadar kadın olamadım, ya da düz bir maço.

içime çekildiğim şu günlerde yine düşünüyorum; nereye aidim ben. ekşi ter kokan erkek muhabbetlerine gelemiyorum. abartılı bir karnaval havası estiren erkek muhabbetleri ise beni daha çok boğuyor. "nereye aidim ben?" beynimin içinde dönüp duran soru bu: "nereye aidim ben?"

bu ruh hali bir süre sonra 'hangimiz normaliz?' çatışmasına yol açıyor. normal olmak çoğunluğa uygunluksa normal değilim. bu çoğunluk yer-zaman şartlarına göre nitelik değiştirebilir. gökkuşağının altında ya da köşeli dikey zihniyetlerin arasında olsun, normal değilim.

hem şaklaban hem de başbakan olamıyorum. yüzündeki boyası akan palyaço figürünün suratına tokat atmak. ya ciddi ciddi oturup konuşalım ya da eğlenelim. kaosun dibine vurmama rağmen bu kadar çelişkiyi taşıyamıyorum bağrımda.

paket düşüncelerinize ne demeli? daha doğru dürüst bilmediğiniz kavramları nasıl da atıp tutuyorsunuz. ya apolitiksiniz ya da politik olacağım diye zırvalıyorsunuz. susunuz. bilmediğiniz konularda susunuz. nasıl ki bir ameliyata girmiyorsanız, büyük düşünceleriniz de olmasın. vatandaşın politik duruşu bu değildir. çok hevesliysen oku, öğren. ama kulaktan duyma kullanma kavramları yalan yanlış.

kaçmayacağım. hiçbirimiz üstün değiliz bir diğerimize. ya da alçak değiliz. sadece kendimizi bilelim. aranızda dolaşmaya devam edeceğim. ister yerin beni, ister pohpohlayın. ama ben 'ben' olarak buralarda, oralarda olacağım. siz yine gözünüzü dört açın. belki beni de kandırırsınız.

ps. bu yazı kimseye hitaben yazılmamıştır. genel olarak bir topluluğa dair hislerdir. istisnaların kaideleri bozmadığı tezine sığınarak yazılanların arkasındayım.