tur'at-ladı

ne kadar da iyiydim halbuki. ne kadar da iyi olmaya çalışırken yedim o baltayı gövdeme yine ve yine. ha umudumu kaybetmiş değilim hayattan yana. sadece kontrolsüz tepkilerimden birini yaşıyorum, geçici. ulan böyle postla girmemeye söz vermiştim kendime. olmuyor ama. olmuyor işte. okuyorsa da okuyor, ne diyeyim. nasılsa uçtu kalan umudum da elimden. öyle böyle debeleniş olsun.

dün gece güzeldi. gecenin iki buçuğundaki ani kararla taksime gidiş ve keyifli bir gece.. güzel mesajlaşmalarla kendimi mutlu hissetmem vs ne kadar da güzeldi. =)

sonra sabah oldu uyandık klan olarak. ah o msn konuşması. ah o haber alış. hep gecelerin ve yalnızların bulantısı işte. yeni bir arı kovanı bulmuş turat. yeni bir bal kovanı belki de. sonra italyandan gitar kalmış buna. var demek ki değeri ve anısı. artık kendimi suçlayamıyorum. bir kabahatim yok. paranoyak hiç değilim. onun paranoyaları bana mal oldu, yapıştı üstüme. kötü hissediyorum şimdi, çünkü mesaj atma teşebbüslerimi zor engelledim geçtiğimiz iki gece. iyi ki engellenmişim. daha kötü etmek vardı yoksa durumu. ben tam bir aptalım arkadaşım. dönse yine iner yelkenlerim suya sonuncusunda olduğu gibi. o korkar yine kaçar artık. neyseki hayatımı yeniden yapılandırma konusunda inatçı ve umutluyum. bundan vazgeçmiş değilim ve önceliklerimi biliyorum. zamanı var herşeyin, olacak herşey, sırasıyla.

geçen gün rüyamda gördüm 15 aydan beri 2., bilemedin 3. kez. güzel yerinde rüyamın telefona gelen mesajın sesiyle irkildim. ulan ne bahtsız herifim ben ya. =) ne mi gördüm rüyamda? aslında büyük bişey değil. yolda yürüyorduk, raslaştık. sohbet etmeye başladık. öyle koluma girdi. samimi ve doğal bir sohbetti zorlamasızından. hatta kendimi tutamayıp ne hale gelmişsin sen dedim. güldük ikimiz de. özlemişim demek. sonra uyandım tabi.

bir tur daha atladı. ben de hayata rağmen zorluyorum. başaracağım. kısa vadede pek beklentim yok ama uzun vadede hayat beni bekliyor. yarın olunca göreceğiz.


tek basamaklı ve tek haneliydi hep kalabalığımız
tek basamaklı tek hanelerde tek başınalıktı yaşadığımız


resim: joan miro - der sonnenschlucker