özel pot: seni sekiyorum

filmlerin evhamlı havasına kapılıyorum zaman zaman. bu son bir yıldır romantik filmlerden kaçmama sebep oluyor. elimde kumanda kendi televizyon kolektifimi yaparken bir filme rasladım. şu amerikan romantik filmlerinden biri. ölen sevgili ve ölümsüz aşk ideali. bunlardan bahsedilmesi bile gözlerimin dolmasına sebep oluyor bazen. son kez böyle bir filmi izlemem hayatımın dibe vurmasına sebep olacak bir ilişkiye itmişti beni. şimdi bundan kaçıyorum köşe bucak.

evde olmayı sevmiyorum. beni kafamdakilerle başbaşa bırakıyor bu. ölümsüz aşka karşı sonsuz kaçış sendromu yaratıyorum. kafamın içindekiler boynuma dolanıyor soğuk bir yılan hissiyle ve sıkıyor. annemin eve girmememden şikayet etmesini ona böylesi lüks mazeretlerle açıklamamın bir faydası olmayacak. 'hadi canım sen de!' ifadesine karşı konuşmak istemiyorum. kumanda elimde televizyona lanetler ederek kanallar arasında git-gel yapıyorum, yahut kitabıma dalıp başka dünyalara ve düşüncelere gidiyorum. ta ki aynı cümleyi defalarca okuyana kadar. bu demek oluyor ki artık konsantrasyon sorunu yaşamaya başlamışım.

şimdi birkaç saat geçti. film bitmek üzere artık. sidilerin arasından o filmi bulup izlemeye karar verdim. hem odamda rahatsız edilmeden zırıl zırıl ağlayabilirim de. ah evet melankolikliği seviyorum. dışarda ayılıp bayıldığım yok. bu benim özelim. hayatın bir gerçeği olarak kabul ettiğim bir his. tıpkı gülmek ve neşelenmek gibi bir gereklilik denge için. sekizinci ayın beşinde, saat onu otuzyedi geçe o filmi izlemeye hazırlanıyorum şimdi. havlu/mendil hazır. bu sefer gözlüklerimin üzerine oturmam ağlarken umarım. =)