20/07/2007

00:00’dan sonra

tam bir yıl önceydi. bu saatlerdi, eminim. hayatıma, yüreğime izi hiç silinmeyecek bir yara açıldı. ilk darbeleri yedim. tatlı bir uyuşuklukla sardı ruhumu. bilemezdim. yalanlara kanmaya bugün başlamıştım. ama artık bitti. oyun biteli çok oldu. şimdi acılar yaşanıyor. arta kalandan yepyeni bir anka yaratılıyor. bu sefer kalbi yok. olanların tek suçlusu o!

geride bıraktığım bir yıl bana ne bıraktı?avuçlarımdan kan akmıyor artık. kalbe dair umudunu yitirince insan, artık sıkmıyor dikenleri ayalarında. savaşmak nefes almaya indirgeniyor birden. koşmaya gerek yok. hayat yavaşlıyor. nabız atışları düşüyor..

acıyla yalpalayana dek yalnızlığa dökülüyor insan. büyümek deniyor hayatta kalmaya. ayağa kalkmaya direnmek. kaybolmaya hayatın anlamsızlığı diyiveriyor ve çıkıyor işin içinden. belki de haklıdır.

umursamamayı öğrendim işte. yalanlara rağmen kirletmemeyi elimdekileri. ’yalansa yalanı sevmeyi’, sevdiğimi saklamayı, hiç kimseye göstermeden nefretle üstünü örtmeyi öğrendim. çünkü bir aptal gibi davrandım. hep aptaldım zaten. bedenimi sunduğumda da, kalbimi açtığımda da. ikisi de bir. ikisi de bana ait. ve değerliyim. değerli bir aptalım. kimse el süremez bana. etim kokuşana kadar tanrıların meyvesi kıymetinde. ’seversen sikilirsin.’ dediler, bıraktım sevmeyi. sevdirmedim de kimseye kendimi. korkularla boğuştum durdum. türlü türlü korkular. paranoyalara dönen korku nöbetleri. seversem gider sandım. o gitmese ben gittim. ‘ya beni bırakırsa!’ diye kaçtım sevme olasılığım olan herkesten.Aynı oranda bedenimden de vazgeçtim. bir zamanlar kendimi adadığım o büyük fahişelik kumrunu(?) da terk ettim gitti. =)

bedenim tok, kalbim boş.

yazacak çok şey var. susmayı tercih ediyorum.

hissetmek yazmaktan daha yoğun ve akıcı..