merhaba okur,
bundan tam iki(2) yıl önce açmışım bu blogu. ne tesadüftür ki tam - ama tam - iki yıl sonra kapama kararı aldım. daha doğrusu taşınma kararı. öyle havalı ya da karanlık sebepleri yok. aslını istersen adına yaraşır bir şekilde ışığa gitmek için gibi bir amacı var. bu blogun da ışığa izin vermesinin vakti geldi artık.
merhaba okur..
ozan kayra
kafamı en çok kurcalayan sorunumu çözdüm. içim o kadar rahatladı ki. arkadaşınızın eski sevgilinizin 'fuckbuddy'si olduğunu öğrendiğinizde ne olur? ben söylüyorum; (eski) sevgilinizin hiç bilmediğiniz yönlerini öğreniyorsunuz. bir de zaman geçtikçe nasıl bir 'şey'e dönüştüğünü. yaklaşık 15 ay sonra ondan bahsederken gülüp geyikler çevirmeye başladım. ne büyük lütufmuş bu.. şöyle bir anektot çıktı o dialoglardan mesela: "..3 ay gözlük takmadım, *****'la çıktım işte.." ya da "moulin rouge bizim filmimizdi.." diye başlayan içli sohbet şöyle biter: "..hahah... evet ya, oyuncu kırmızı değirmen'in gülü oldu, o*ospu oldu, şair de yas tuttu..puhaohaohahaha.." neler öğrendim, şimdi söylemeye dilim varmıyor. ama pes doğrusu, beni şaşırtamaz artık bundan gayrı. yazımı bir şarkıyla bitirmek istiyorum:
"hayatıma giren herkese
yaşanmış herşeye
teşekkürler
büyüyorum sizinleee.."
insan dediğin ne garip varlık.. son postumdan sonra ruh halim değişti. biraz yazıp dökülmenin etkisi, biraz tesadüflerin, biraz da umudun..
2 günden beridir şunun farkıdayım: benim içimde bir 'aşk' duygusu var. sevmeyi seviyorum sanırım. sevmeyi sevmeliyim. güzel bir his bu. ve o duyguyu pozitif aşka çevirmek elimde. aylardır negatif aşka bel bağladım, umutsuz yere üzüldüm durdum. sonra nötr aşka geçtim sanırım, kendi yağında kavrulan, beklentisiz aşk. şimdi pozitif aşka geçip kendimi iyi hissetmeye başlıyorum. istediğim kişi olursa ne mutlu, olmazsa "n'apalım" diyeceğiz..
farkında olduğum diğer ve daha önemli olan da şu: mutsuz olmamın asıl sebebi şu aşk meseli değil. insanlara sorunca söylenecek bahanesi o. asıl sorunum maddi. bunda da yapabileceğim herşeyi yapıyorum. olacak, düzelecek bu da. umudum var en azından. o da düzelince yoluna girmeye başlayacak hayat.
"gençsin, üzgün olma. mutlu olmalısın sen. neden böyle şeyler yazıyorsun ki?" diye akıl veren insanlara ne desem bilmiyorum. biliyorum iyi niyetliler, sağolsunlar. ama ben meraklı mıyım acaba böyle boynu bükük melankolik takılmaya acaba? hiç de değilim. gencim, güzelim. niye şu biricik günlerimi heba etmek isteyeyim. şansım yoksa suç benim mi. =p
böyle işte.. sanırım birşeyler olacak. yakında siz de haberini alırsınız elbet..
© Blogger templates The Professional Template by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
