elveda geçmiş

sükunet dağlardan indi usulca
mülteciler göçüp gitti uzaklara
şehirde öğle vakti, güneş en tepede
ıssız gölgelikler kapladı
ağaçların altını
yalnızlık böyle bela mıydı ki
geldi buldu bizi sığınağımızda
menekşeler solgun, güller bitap
kaldık çölün ortasında bir başımıza
yitirdik, yitirildik bir yerlerde
hiç gülmemiş saydık çocukları; öptük, okşadık
hassas bir telaştı mutluluk, her an kırılgan
kardeştik, göçüp gitti mülteciler uzaklara
dosttuk hani, 'biz' vardı, yoktu daha
ötesi tükendi şimdi yaşama hevesi
yaşlıların gözlerinden okunuyor acı sevmişti
gençken, gidenlerden birini tepeleri
aşarak geliyor bulutlar getirmiştir
belki uzaklardan bir nefes
yağ üstümüze yağmur, ıslat gözlerimizi